تاثیر آموزش بهداشت بر ارتقای فعالیت جسمانی زنان خانه دار مراجعه کننده به مراکز بهداشتی کرمانشاه

چکیده زمین ه: فعالیت جسمانی، رفتار بهداشتی مهمی برای پیشگیری از ابتلا به بیماری و مرگ است. برآورد جهانی از عدم فعالیت فیزیکی در بالغین، 17 % است. این میزان در کسانی که فعالیت جسمانی اندکی دارند (کم تر از 5/2 ساعت در هفته) 51-31 % است. در ایران بیش از 70 % مردم فعالیت فیزیکی کافی ندارند. روش ها: این مداخله آموزشی بر روی زنان خانه دار شهرستان کرمانشاه انجام پذیرفت و ابزار جمع آوری داده ها پرسشنامه محقق ساخته بود. مداخله شامل کلاس آموزشی، کتابچه و سی دی آموزشی بود. داده ها قبل و دو ماه پس از آموزش جمع آوری و پس از ورود داده ها به کامپیوتر با استفاده از نرم افزار spss نسخه 16 آنالیز شدند. یافته ها: بیشترین سن در گروه مداخله و کنترل سنین 34-25 سال بود و بین دو گروه از نظر تحصیلات تفاوتی وجود نداشت (104/0p=). سطح آگاهی قبل از آموزش در گروه مداخله و کنترل 25/39 و 11/33 و پس از آموزش 63/62 و 12/41 بود. میانگین امتیاز نگرش در گروه مداخله و کنترل قبل از آموزش 19/84 و 19/80 % بود. میانگین عملکرد فعالیت جسمانی در گروه مداخله و کنترل قبل از آموزش 04/31 و 99/25% بود و تفاوت معنی داری بین دو گروه وجود نداشت (455/0=p). نتیجه گیری: این مداخله در افزایش میزان فعالیت جسمانی تاثیر داشت گر چه در بعضی موارد افزایش فعالیت جسمانی در گروه کنترل نیز مشاهده شد ولی این افزایش قابل ملاحظه و معنی دار نبود. در مجموع تاثیر آموزش بر فعالیت جسمانی در گروه مداخله قابل توجه بود که می توان این افزایش را ناشی از تاثیر آموزش دانست.